Derisa u bë babai i dy djemve autikë, James Hunt mendoi se prindërimi do t’i sillte shqetësime krejt të ndryshme, më të thjeshta. Ai argumenton se ndonjëherë është e vështirë për prindërit e fëmijëve që kanë autizëm të përjashtojnë mendimet dërrmuese për të ardhmen e fëmijëve të tyre si dhe një sërë frikërash që lindin vazhdimisht. Ai i tha The Mighty se cilat janë pyetjet më të zakonshme të cilat i mundojnë prindërit e fëmijëve me autizëm.
A do të flasë fëmija im?
Studimet kanë treguar se rreth 25% e njerëzve në spektrin e autizmit janë joverbalë, dhe nga 75% të tjerë shumë e kanë të vështirë të komunikojnë. Është diçka që Xhejmsi e mori si diçka të zakonshme derisa u bë baba. Kanë kaluar dhjetë vjet që nga lindja e djalit të tij të parë dhe është ende në pritje të fjalës së tij të parë.
A do të ketë ndonjëherë fëmija im një mik?
Socializimi është pjesë e Spektri i autizmit Vështirësi që çon në ankth të mëtejshëm. Mungesa e aftësive komunikuese e komplikon më tej socializimin, kështu që gjetja e miqve është ndonjëherë një detyrë e vështirë.
A është fëmija në terapi të vërtetë?
Çfarë do të ndodhë me ta kur të mbarojnë shkollën?
A do të jenë në gjendje të punojnë?
Edhe nëse janë, a do t’u japë dikush një shans apo do t’i diskriminojë?
Kush do të kujdeset për ta gjithë ditën, nëse nuk do të jenë në gjendje të mbrojnë veten? Kush do t’i përballojë të gjitha?
Po sikur prindi të sëmuret?
Xhejmsi pohon se të sëmuresh nuk është një mundësi për të, sepse fëmijët e tij kanë nevojë vazhdimisht për të. Mendimi i një sëmundjeje afatgjatë dhe Qëndrimi në spital Kjo e frikëson atë, sepse ai nuk di as si ta organizojë gjithë situatën në dobi të fëmijëve të cilët kanë nevojë për kujdesin e tij.
Nëse grindjet vazhdojnë kur rriten, si do i përballoj?
Kur fëmijët janë të vegjël, prindërit e tyre ende kanë të bëjnë me Grindjet e tyre. Por Xhejmsi pyet veten se si do të duket nëse grindjet vazhdojnë deri në moshën madhore dhe nëse do t’i duhet të qetësojë fizikisht një mashkull të rritur. A do t’i bëjë keq atij apo të tjerëve? Pyetjet që e frikësojn atë tej mase.
Po sikur fëmija të sëmuret dhe të shkojë në spital
Xhejmsi kujton se si mezi mbijetuan disa orë në spital për shkak të nxjerrjes së dhëmbëve dhe pyet veten se si do të dukej sikur djemtë e tij të qëndronin më gjatë në spital për ndonjë arsye më madhore.
Çfarë do të ndodhë me fëmijën kur unë të vdes?
Kjo është pyetja që shqetëson të gjithë prindërit që kanë fëmijë me aftësi të kufizuara . Xhejmsi është vetëdishëm se duhet t’i mbijetojë të gjitha vështërsive, sepse të gjitha mundësitë e tjera për një kujdes cilësor janë të kufizuara. Nëse fëmijët nuk janë në gjendje të kujdesen vetë për veten, kush do ta bëjë këtë kur prindërit e tyre të vdesin?
Me gjithë frikën që i përcjell si një hije, është e lehtë të biesh në një cikël vicioz keqardhjeje dhe dëshpërimi, por James argumenton se nuk ka asgjë të dobishme apo të mirë në të. Ai beson se është e rëndësishme të përqendroheni në të tashmen dhe të jepni forcën dhe kohën tuaj në gjërat e vogla që e bëjnë jetën e përditshme më të mirë për fëmijët. Është e rëndësishme të punosh për të qetësuar mendjen, përfundon ai. /natalmedia.com/
*Materialet dhe informacionet në këtë portal nuk mund të kopjohen, të shtypen, ose të përdoren në çfarëdo forme tjetër për qëllime përfitimi pa miratimin e drejtuesve të “natalmedia”
